ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നു...

മൂന്നു ദിവസം മുന്‍പാണ് മലേഷ്യയില്‍ നിന്നും എനിക്കൊരു സുഹൃത്തിനെ കിട്ടിയത്

ഒരു പേരിലേക്ക്  "നിങ്ങളുടെ അഡ്രസ്‌ ബുക്കിലേക്ക് എന്റെ പേര് കൂടി ചേര്‍ക്കൂ" എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആ പേര് തെരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ ഉപയോഗിച്ച മാനദണ്ഡങ്ങള്‍ വിചിത്രമായിരുന്നു എന്ന് ഇപ്പോള്‍ തോന്നുന്നു .ഈ ബ്ലോഗിന്റെ ലിങ്ക് അവള്‍ക്കു അയച്ചു കൊടുക്കുമ്പോള്‍ അവളുടെ മറുപടി അവിടെ മലയാളം പഠിപ്പിക്കുന്ന സ്ഥാ‍പനങ്ങള്‍ ഇല്ല എന്നായിരുന്നു.മലയാളം സംസാരിക്കാന്‍ അറിയുന്ന കേരളം കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ആ സുഹൃത്തിനെ ഈ വരികളില്ലൂടെ വീണ്ടും ഓര്‍ക്കുന്നു.

         ആവേശത്തോടെ ആരംഭിച്ചിട്ട് അറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ ആ വഴി ഉപേക്ഷിക്കുന്ന രീതി മറ്റു പലരെയും പോലെ എന്റെയും ഒരു ശാപമാണ് .ഒന്നിലും മനസ്സുറപ്പിച്ചു അത് പൂര്‍ത്തിയാക്കാന്‍ പലപ്പോഴും എനിക്ക് കഴിയാറില്ല.അതുകൊണ്ട് തന്നെ ചിന്തകളെ നിയന്ത്രിച്ചു ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് എത്തിക്കുവാനുള്ള മാര്‍ഗങ്ങളെ ഞാന്‍ വളരെ ആഗ്രഹത്തോടെ  തേടുകയാണ്.മറ്റു മനുഷ്യര്‍ പറഞ്ഞും എഴുതിയും വെച്ച ബുക്കുകളും ഉപദേശങ്ങളും എന്റെ മുന്‍പില്‍ ഉണ്ട്.എങ്കിലും ഒരു ബുക്കിലും ഒരു സിനിമയിലും പറഞ്ഞു വെച്ച പോലെ ജീവിക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന് ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയ ന്യായം ഇവിടെയും മൂടുപടമാക്കി വെക്കുന്നു.

        എന്റെ ഈ വാക്കുകള്‍ എന്റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ ആവേശപൂര്‍വ്വം വായിക്കുകയും എന്റെ സുഹൃത്തായി ജീവിക്കുന്നതില്‍ അവര്‍ അഭിമാനം കൊള്ളുകയും ചെയ്യുന്നതോര്‍ത്ത്‌ ഞാന്‍ പുളകിതനാകുന്നു !!!!.

അപ്പോഴും ഈ വാചക കസര്‍ത്ത്  അല്ലേല്‍ മഹാനായ കവിയുടെ ഭാഷയില്‍ തോന്ന്യാക്ഷരങ്ങള്‍ ,അതില്‍ പതിക്കുന്ന കല്ലുകളെയും  ആരോഗ്യകരമായ തര്‍ക്കങ്ങളെയും ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്നു.

  തൊഴിലാളി ദിനത്തിന്റെ പ്രഭാതത്തിലാണ് ഞാന്‍ ആദ്യഅവധി കഴിഞ്ഞു സൗദിലേക്ക് തിരികെ വന്നത്.അന്ന് വിമാനത്തിലേക്ക് തിരികെ കയറുമ്പോള്‍ ഒരു പക്ഷെ മരണത്തെ മറ്റു എന്തിനേക്കാളും വലുതായി ഞാന്‍ കൊതിച്ചിരുന്നു.അന്നുമുതല്‍ ഈ നിമിഷം വരെ എന്നില്‍ നിറയുന്ന ഈ ഉന്മാദം ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ അനുഭവിച്ചത് ഒരു റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷന്‍ യാത്രയില്‍ എന്റെ ഇടത്തും വലത്തും ഇരുന്ന എന്റെ പ്രിയപെട്ടവരായിരുന്നു.ഇന്ന് ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഉള്ള ഒരു നേര്‍ത്ത മൗനം ഞങ്ങളിലെ സൗഹൃദത്തിന്റെ ഊഷ്മളതയെ വീണ്ടും ഹൃദ്യമാക്കും എന്ന് കരുതുന്നു.